ludus

DODELA NAGRADE „DOBRIČIN PRSTEN“
KSENIJI JOVANOVIĆ

Žiri koji dodeljuje Nagradu za životno delo „Dobričin prsten“ u 2007. godini zasedao je 14. novembra 2007. godine u sastavu: Ivana Simeonović Ćelić, kao počasni član, u ime generalnog pokrovitelja Nagrade, Fonda „Philip i Madlena Zepter“ i Mihailo Vukobratović, dr Zoran T. Jovanović, Milan Puzić, Branislav Stojaković, Borivoje Bora Todorović, Saša Hadži Tančić i Vladimir Andrić (predsednik Žirija).

Žiri je doneo jednoglasnu odluku da 2007. godine, „Dobričin prsten“ pripadne doajenu našeg glumišta, velikoj glumici, gospođi Kseniji Jovanović, uz sledeće

OBRAZLOŽENJE ODLUKE   ŽIRIJA

Ksenija Jovanović šest decenija sa uspehom ostvaruje značajne uloge na našim pozornicama, a tu su još stotine uloga na radiju, desetine na televiziji i nekolike na filmu.
Od 1948-me u Beogradskom dramskom, od 1961-ve u beogradskom Narodnom pozorištu, a uz to konstantno igra u Ateljeu 212, Jugoslovenskom dramskom pozorištu, Zvezdara Teatru i Teatru poezije. Od 1989-te formalno u penziji, a uloge se i dalje nižu. Pomenimo samo neke u bogatom glumačkom opusu: Freda u Pristlijevoj „Opasnoj okuci“, Elizabeta u Milerovom „Lovu na veštice“, Natalija u „Konaku“ Crnjanskog, Eva u „Vučjaku“ a Barunica Kasteli u „Glembajevima“, Klitemnestra, Kručinina, Jelena Ćetković, Liza Protasova, Ledi Magbet, Jokasta, Sestra Batrićeva, Gospođa Higins, Hekaba, Žena A u Olbijeve „Tri visoke žene“, Majka Pintorovića u Simovićevoj „Hasanaginici“, Marija Hosefa u Lorkinom „Domu Bernarde Albe“, Tetka Daca u „Ministarki“, Markiza de Martej u predstavi „Opasne veze/Kvartet“.

Ksenija Jovanović najčešće interpretira izrazito dramske likove, tragične junakinje. Publika je voli i pamti, kolege vole i visoko cene, a kritika ističe: uspešno psihološko nijansiranje likova, snažan temperament, smisao za ironičnu distancu; osećanje stila epohe, dela i lika koji tumači; prefinjeno korišćenje izražajnih glumačkih sredstava i izvrsnu dikciju.
Kod Ksenije Jovanović srećemo srećan spoj: profesionalizma, dubokog nadahnuća, histrionske pronicljivosti, konstantnog poleta i velike marljivosti.
Pojava, glas i pokret, um, umeće i otmenost. I neosporan Božji dar.
To je Ksenija.

Samo tako – Ksenija – ne zbog manjka poštovanja, već u tradiciji našeg naroda da svoje lumene oseća kao bliske i rođene, pa ih i zove jednostavno, po imenu: Vuk, Isidora, Desanka, Žanka, Dobrica, Ksenija ...

S dubokim poštovanjem i iskrenom radošću predajamo „Dobričin prsten“ u zaslužne ruke, našoj Kseniji.

U Beogradu, 14.novembra 2007.