Njeno tumačenje lika Danice je uzbudljivo, inovativno, moderno, zavodljivo komično i nadasve razumljivo publici jer je – iskreno. U provokativnoj adaptaciji Kovačevićevog „Balkanskog špijuna“, koju je uradila Tanja Mandić Rigonat, Mihailovićeva je ovom liku, koji je pritom nezahvalan za scensku igru jer u dobrom delu komada „trpi radnju“, udahnula svežinu današnjice. Naizgled niskomimetskim sredstvima, ona je strpljivo i mudro gradila slojeviti lik stuba porodice, koji, iz samo takvim ženama znanog drugog plana, pokušava da uspostavi kakav takav red u svetu u kojem se sve urotilo protiv pristojnog života.
Optimizam, vitalnost, empatija, neupitna ljubav prema ljudima, sve je Nela Mihailović „upakovala“ u njeno „tkanje“ lika, tako da u ovoj scenskoj verziji „Špijuna“ i Danica, poput njenog muža Ilije, postaje heroina ovog vremena preživljavanja i žrtva ideala u utilitarističkoj, tj. idealima nesklonoj stvarnosti.
Suptilna sredstva koja je koristila u kreiranju lika, potvrdili su, s jedne strane, nespornu snagu scenske harizme Nele Mihailović, ali s druge strane i izuzetnu scensku inteligenciju koja se emanira, pre svega, kroz savršeni osećaj za meru. A taj osećaj proizilazi iz suštinskog prepoznavanja slojevitosti karaktera u kontekstu situacije i, što je još važnije, iz moći da se ta kompleksnost lika prenese na scenu na uzbudljiv i dramski efektan način. Ovakva Danica je, pritom, za dramsku akciju važnom odnosu Ilije i Đure, koji Kovačević u originalu gradi uverljivim i vrlo konkretnim sredstvima, podarila specifičnu emociju tradicionalnog odnosa žene prema mužu – stamenu vernost muževljevoj porodici – čime je ukupna porodična tragedija, koja je bitan rezultat ove briljantne komedije, postala dovoljno snažna da parira komičnom prosedeu koji dominira komadom.
A kada tumačeći jedan lik, naravno u kontekstu rediteljskog koncepta, glumac napravi značajan žanrovski kvalitativan iskorak na nivou celine, kakav je Nela Mihailović nesporno učinila, a pritom ostaje verna pomenutom komičnom prosedeu, te ga još i unapređuje, onda se rezultati tog glumačkog angažmana moraju apostrofirati na pravi način. Teatar se u svom ključnom scenskom efektu, katarzi, poziva na svet emocija, a prvi glasnik toga sveta je glumac. Glas Nele Mihailović se u slučaju Kovačevićeve Danice čuo daleko – do prestižne Nagrade „Ljubinka Bobić“.