Osnovna merila, kojima se Žiri – po propozicijama rukovodio, su: da je ostvarena uloga, velika ili mala, tragalačka i da se može označiti kao putokaz u razvitku glume, kao i da je glumac, stariji ili mlađi, osvedočio svoju posvećenost umetnosti glume i odgovornost prema misiji pozorišta. Uprkos izuzetnom kvalitetu ostvarenja svih predloženih kandidata, kao i činjenici da je nominovan za čak tri izvanredne uloge u protekloj sezoni, izdvojilo se kao upečatljivo, emotivno i estetski – potresno razotkrivajuće, histrionski podsticajno ostvarenje Svetozara Cvetkovića u predstavi „Elijahova stolica“. Lik Riharda Rihtera bio je poput žiže uveličavajućeg stakla, u kojoj su se sabrali: iskustvo zrelih, glumačkih godina; mogućnost poigravanja sredstvima prepoznatljivog, glumačkig stila; preoblikovanje, bez suzdržavanja, ličnih, emotivnih spoznaja u umetnički promišljen izraz. Rediteljski postupak Borisa Liješavića zasnovan je pre svega na glumačkoj ekspresivnosti: likovi na ogoljenoj sceni, isključivo snagom sopstvenog dara, unutrašnje priče, ličnog doživljaja sublimišu specifičan dramski iskaz, koji je istovremeno ispovedni, tragalački, intimni... Podrazumeva brze stilske promene u sredstvima, čime se postiže intenzitet prenetih osećanja. Svetozar Cvetković uspeo je da Rihterovu potragu za identitetom u stranom gradu u civilizacijski nepojmljivoj situaciji opsade, pretoči u ezoteričnu i mističnu opsesiju sopstvenim poreklom, nedostatkom istinske ljubavi. Odmerenim sredstvima razotkrio je najtananija osećanja čoveka na egzistencijalnog prekretnici. Cvetković je, tako, iznovao dokazao vitalnost svoga dara, nesumnjivo potvrdjujući umetnički, inspirativan kvalitet koji zaslužuje da bude ovenčan Nagradom „Miloš Žutić“.